Madrid - 200.000 syndicalisten tegen crisis

Zaterdag, 12 december om 12 uur hadden de Spaanse vakbonden verzamelen geblazen in Madrid. Het was daarmee de eerste algemene mobilisatie tegen de effecten van de crisis van het kapitalisme in Europa. Volgens de vakbond CCOO waren er 200.000 aanwezigen. Ook het CWI was aanwezig met een kleine delegatie.

Spanje is een van de Europese landen die tot nu toe het ergste door de crisis getroffen werd. De vastgoedprijzen kelderden en bedrijven sloten de deuren. De gevolgen van de crisis zijn hallucinant: de werkloosheidsgraad is ondertussen gestegen tot 18%, bij de jeugd zelfs dubbel zoveel.

De sociaal-democratische regering gaf miljoenen aan de banken. Ze creëerde zo enorme overheidstekorten die de volgende generaties werknemers zullen moeten ophoesten. Toch is het Spaans kapitaal nog niet tevreden. Zij willen van de crisis gebruik maken om de arbeidsvoorwaarden verder af te bouwen.

Voor de vakbondsbasis kon dit niet meer door de beugel en de twee grootste vakbonden, de UGT en de CCOO, waren daardoor verplicht een nationale betoging te organiseren in de hoofdstad. 200.000 manifestanten trokken zaterdag door de hoofdstad. Ze deden dit onder de slogan: "Laat hén de crisis niet misbruiken" (Que no se aprovecan de la crisis).

De mobilisatie was een eerste en belangrijke, stap. Toch zal zij niet genoeg zijn om de patronale agressie te stoppen. Daarvoor was het eisenplatform van de vakbonden enerzijds veel te zwak; ze drongen vooral aan op verdere sociale dialoog. En anderzijds werd er geen plan ontvouwd om de strijd in de nabije toekomst voort te zetten. Het CWI pleitte voor een 24 urenstaking als eerstvolgende stap, een eis die over vele tongen ging en op veel spandoeken stond, maar desalniettemin geen gehoor vond bij de vakbondsstop.

De situatie toont duidelijk aan dat er in Spanje een tekort is aan een organisatie die met een duidelijk socialistisch programma op een militante wijze tussenkomt. Deze betoging was voor onze internationale een aanleiding om de eerste stappen te zetten om een Spaanse sectie uit te bouwen. Een kleine delegatie van kameraden uit Ierland, Engeland, Zweden en België ging dit weekend naar Madrid om er af te spreken met plaatselijke contacten en tussen te komen op de betoging.

De interventie was vrij succesvol, niet alleen konden we verschillende contacten leggen met mensen die geïnteresseerd waren in onze werking, hebben we 3000 pamfletten verdeeld en zijn we tussengekomen met onze Latijns-Amerikaanse bladen... We zijn er ook van overtuigd dat de uitbouw van een Spaanse zusterorganisatie van het CWI mogelijk en nodig is.

Democratie onder het kapitalisme: Davignon's slip of the tongue

In de standaard van vandaag 19 november laat één van de nog niet gevallen sterkhouders van het Belgische en Europees kapitalisme zijn visie horen over het Europees presidentschap. Veel nieuws krijg je van Etienne Davignon in het artikel niet horen. Toch staat er een klein opvallend stukje in het artikel, een kleine loslippigheid, een amper 3 regeltjes tellende quote. Maar tussen die regeltjes spreken boekdelen...

Heeft de top van de Europese bedrijfs- en financile wereld een vinger in de benoemingen? (van de europese president, sic)

“Neen. Dit is een zuiver politiek proces. Het gaat immers niet om beleid.”

In feite zegt Davignon hier letterlijk dat politiek slechts aan verkozen politici wordt overgelaten wanneer het er toch niet toe doet. Daarmee impliceert hij ook onmiddellijk dat wanneer het wel over beleid gaat, het kapitaal de touwtjes wel stevig in handen houdt.

Tot daar dus de “democratie onder het kapitalisme”...

Ter info: Etienne Davignon is niet van de minste. Hij was/is voorzitter van de grote Belgische kapitaalsgroepen: de Union Miniére, de Belgische Societe Generale, Recticel en SN... Vice-voorzitter van Umicore, Fortis België, Tractebel... En hij is lid van de raad van bestuur van FIAT, SUEZ, Solvay, petrofina, CMB, SN Brussels Airlines, Real software...

Daarnaast is hij zowel voorzitter van de machtige ERT (European Round Table of industries) en hoofd van de Bilderbergconferentie, een half-geheime groep met de belangrijkste Europese en Amerikaanse presidenten, Koningen en Kapitalisten.

Artikel: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=GN2I8DPV&word=Davignon

Opinie van LSP over de A19, het Club-stadion en de Lijn

De Verkiezingen van 7 juni naderen. De Krant van West-Vlaanderen vroeg alle lijsttrekkers in onze provincie hun mening te geven op enkele dossiers. Deze dossiers liggen vandaag allemaal op de tafel van de Vlaamse regering, en hebben allemaal met infrastructuurwerken te maken.

Dit zijn de antwoorden van LSP:

De Plannen van de Lijn

LSP juicht toe dat er eindelijk werk wordt gemaakt van de uitbreiding van het openbaar vervoer in West-Vlaanderen. Degelijk en frequent openbaar vervoer is de enige sociale oplossing voor de mobiliteitsproblemen. Het plan dat nu voorligt stelt dat de investeringen dienen te gebeuren via overheidsmiddelen en publiek-private samenwerking. Volgens LSP moeten openbaar vervoer uit de handen worden gehouden van kapitalisten. Deze zullen enkel willen investeren indien ze ook een gegarandeerde winst kunnen maken. Privatiseren betekent een druk op de lonen, verdere flexibilisering en hogere prijzen voor de gebruikers. Dat kan volgens ons niet de bedoeling zijn. Geen private geldwolven in onze openbare diensten.

De Luchthavens van Oostende en Wevelgem

Een regionale luchthaven bestemd voor goederentransport en personenverkeer naar vakantiebestemmingen heeft zin. Er moet gezorgd worden voor een minimale overlast. We willen niet dat de onmogelijke keuze wordt voorgeschoteld van te moeten kiezen voor 500 jobs in Oostende op de levenskwaliteit van de omwonenden. Beide zijn verzoenbaar indien strikte geluidsnormen worden toegepast en nachtvluchten worden vermeden. De bestemming voor de luchthaven van Wevelgem moet kaderen binnen een internationale samenwerking met de luchthaven van Lille. Zo zou Wevelgem zich kunnen specialiseren in medische repartriëringen en het recreatief vliegen en kunnen in Lille de zakenvluchten worden geconcentreerd.

N8 – Autostrade Veurne-Ieper

Deze problematiek ligt mij persoonlijk nauw aan het hart. Ikzelf woon immers vlak tussen de E40 en wat volgens de Vlaamse Regering de verbreedde N8 moet worden. LSP steunt voluit het protest van het Platform “geen streep door onze Westhoek”. De leefbaarheid van dorpen als Woesten en Vleteren zou serieus achteruitgaan en de lucht-en landschapsvervuiling in de streek zou sterk toenemen.
Er bestaat een probleem om vlot vanuit Kortrijk de kust te bereiken en omgekeerd. Maar dit oplossen met een autostrade, bovendien door een waardevol landschap, is een middeleeuwse oplossing. Een véél betere oplossing zou bijvoorbeeld zijn om een nieuwe spoorlijn aan te leggen tussen de Westkust, via Kortrijk, naar Henegouwen. Op die wijze vermijd je de lasten die een autostrade met zich meebrengt en haal je tegelijkertijd verkeer weg van de N8.

Het stadion van Club Brugge

Mocht de Linkse Socialistische Partij een gemeenteraadslid hebben gehad in Brugge zouden we hem gevraagd hebben zich te onthouden in deze kwestie. LSP is akkoord dat een uitbreiding van het huidige Jan Breydelstadion onmogelijk is. De verkeersproblemen bij thuiswedstrijden zijn vandaag reeds gigantisch. Toch is het alternatief dat vandaag voorligt niet ons alternatief. De uitbouw van sport-infrastructuur zou een taak van de gemeenschap moeten zijn, niet van sponsors en durfkapitalisten. De gemeenschap moet meer investeren in Sport – in alle sporten trouwens - en zou dat perfect kunnen door te investeren in een voetbalstadion met een bijhorend sportcomplex in plaats van een shoppingcenter. Door de sportinfrastructuur over te laten aan privé-kapitaal zorg je ervoor dat voetbal meer en meer om winst draait, en niet meer om de sport; met o.a. hogere ticket prijzen tot gevolg. Het zou bovendien voor minder rijke clubs zoals Cercle kunnen zorgen voor een betaalbare en goede infrastructuur. Wanneer het nieuwe stadion groene zone doet verdwijnen, dan dient dit gecompenseerd te worden, door bijvoorbeeld het Lappersfortbos te redden. De Jan Breydelsite zou bovendien gebruikt kunnen worden om het tekort aan sociale woningen in Brugge op te vangen.

De verbreding van het Schipdonkkanaal

LSP is tegen de verbreding van het schipdonkkanaal. De ontsluiting van de Zeebrugse haven kan ook op andere manieren, zoals via het spoor. De verbreding van het schipdonkkanaal zal desastreuse gevolgen hebben voor heel wat dorspkernen. Vele gezinnen zouden onnodig worden onteigend en het zou het mooie natuurlandschap verknoeien. Bovendien zou een zeekanaal ook problemen veroorzaken van grondvruchtbaarheid van de grond. Milieu en leefbaarheid mogen niet wijken voor de havenlobby!

Kandidaat bij de verkiezingen op 7 juni‏

De verkiezingen van 7 juni naderen. Ikzelf ben bij deze verkiezingen kandidaat voor LSP - Linkse Socialistische Partij - in West-Vlaanderen. Wellicht heb je van LSP, wegens ons beperkt budget, nog niet zoveel gehoord tijdens deze campagne. Daarom deze voorstelling:

Onze centrale slogan in de verkiezingscampagne is:

Waarom zouden wij de crisis betalen?

De crisis; veroorzaakt door een kleine groep rijken en bankiers wordt vandaag betaald door de gewone werknemers. Heel wat mensen verloren de afgelopen maanden hun job doordat de hebzucht van een kleine groep bankiers en kapitalisten geen grenzen kende. LSP vind het dan ook onaanvaardbaar dat net de banken vandaag gered worden met miljarden belastinggeld. Zij kregen miljarden terwijl de regering de afgelopen jaren stelde dat er nergens geld te vinden was voor de broodnodige verhoging van de pensioenen, de afbouw van de wachtlijsten in de zorg, de verlaging van de ziektekosten, het verhogen van de koopkracht, etc...


In tegenstelling tot de meeste andere partijen voeren we een heel inhoudelijke campagne, we doen dat rond 4 punten:


-Jobs: We eisen de herverdeling van het werk door kortere werkweken en vinden dat de gemeenschap onze jobs moet garanderen. Dat kan door de nationalisering van bedrijven die dreigen te sluiten of massaal afdanken.


-Onderwijs: Meer publieke middelen voor onderwijs; onderwijs is een recht voor iedereen, geen luxeproduct waar alleen rijkelui-kinderen recht op hebben. Stop aan de hervormingen van Vandenbroucke.


-Zorg: Stop de commercialisering van de zorgsector: De gezondheidstoestand van mensen moet uit de klauwen van het winstbejag blijven! Iedereen heeft recht op een degelijke zorg en het verplegend personeel heeft recht op degelijke statuten en lonen.


-Wonen: Meer sociale woningen: wegwerken van de enorme wachtlijsten is nodig en creëert tewerkstelling.


LSP, de Linkse Socialistische Partij heeft slechts een beperkt budget in vergelijking met andere partijen en krijgt in het media-circus ook bijna geen aandacht. Toch zijn we ervan overtuigd dat ons programma vandaag cruciaal is in deze crisis – Daarom hopen we dat jij voor ons stemt en je bij ons aansluit.


Wie meer info wil kan terecht op onze sites: www.socialisme.be of www.stemlsp.be - of op facebook

Opinie: Nationalisaties terug op de agenda

Het debat over de commercialisering van de zorg, op Terzake 09 was zowat het eerste waar met het over 'inhoud' had in deze verkiezingscampagne. Zowel Spa, Groen als CD&V verzetten zich in dat debat tegen de privatiseringsplannen van de liberalen. Ze hadden daarin gelijk, al kan zich vragen stellen bij de intellectuele eerlijkheid van partijen die zelf in regeringen zaten en zo meededen aan de privatisering van openbare diensten.

Privatisering was de afgelopen 20 jaar van neoliberalisme immers de beleidsstrategie bij uitstek. De staat moest ontvet worden en daartoe werden taken uitbesteedt aan 'de privé'. Openbare diensten, delen van de gezondheidszorg, pensioensystemen, de energiemarkt en zelfs taken van justitie werden geprivatiseerd. Was men daarbij vergeten dat privatisering betekent dat deze diensten meegezogen werden in het casino van het kapitalisme? Of kneep men liever een oogje dicht voor de hebzucht van de nieuwe aandeelhouders?

Het kwaad is vandaag echter reeds geschied. De private pensioenen uit de tweede en derde peiler, die ons moesten beschermen tegen de vergrijzing, werden de afgelopen jaren vergokt op de beurs. De pensioenen waar de werknemers jaren voor betaalden zijn in rook opgegaan. Ook de voorbereide privatisering van de Post heeft reeds zware gevolgen nagelaten. Niet alleen gaan de postbodes vandaag gebukt onder een veel zwaardere werkdruk, ook de klant mag nu verder lopen en meer betalen om zijn brieven te verzenden. Wie kreunt er vandaag trouwens niet onder de druk van zijn 'geprivatiseerde' energiefactuur?

Hernationaliseren is een optie: De crisis van het kapitalisme toont ons de zwakte van de vrije markt. Ze dwingt ons vandaag een nieuwe balans te maken: een balans tussen de zogenaamde efficiëntie van de private sector en het winstbejag van de geldwolven. Een debat dringt zich op of men cruciale economische sectoren zo maar in private handen kan houden? Welke sectoren kan men best in handen van de gemeenschap houden? Welke sectoren dienen dus best gehernationaliseerd worden?

De financiële crisis heeft aangetoond dat de aandeelhouders van de banken niet in staat zijn om de financiele economie in goede banen te leiden. 20 miljard heeft men al in de bodemloze put van de Belgische banken gegooid. Er bestaat echter een veel goedkopere en efficientere oplossing; de nationalisering van de banksector. Zelfs de liberale professor economie Paul De Grauwe pleitte in De Morgen vorige week nog voor de nationalisatie van Fortis.

De banksector is echter niet de enige sector waar nationalisatie moet overwogen worden. De overname van Nuon confronteerde ons vorige week met de harde realiteit van de commercialisering van de energie-sector. Franse energie-kapitalisten hebben België sindsdien tot een wingewest gemaakt. Waarom zouden de Belgische gezinnen hogere prijzen blijven betalen omdat Franse speculanten onze energiesector claimen? Waarom zouden we trouwens vertrouwen hebben in nietsontziende geldwolven als SUEZ, wanneer het aankomt op de veiligheid in de nucleaire industrie? Waarom zouden we Electrabel en Nuon niet hernationaliseren? Op die wijze kunnen we de prijzen drukken en hun megawinsten gebruiken om zelf te investeren in groene en veilige energie.

Ook in de zware industrie dringen zich nationaliseringen op. Bedrijven zijn door de crisis niet meer in staat om de jobs te garanderen. Op kosten van de belastingbetaler worden werknemers op tijdelijke werkloosheid gezet. De gemeenschap via ontslagen en uitkeringen moet opdraaien voor de kosten van de crisis. Laat ons dan de fabrieken de sluiten overnemen zodat we achteraf de vruchten er ook van kunnen plukken. Waarom zouden private aandeelhouders die speculatie belangrijker vinden dan de garantie van jobs, immers efficiëntere aandeelhouders zijn dan de gemeenschap?

Een sector waar nationalisatie zich om ethische redenen opdringt is de gezondheidszorg en de farmasector. Winstprincipes hanteren, wanneer het om de gezondheid van de burger gaat, is misdadig. Niet alleen wordt de zorg door de commercialisering een Amerikaans systeem waarin de armsten slechte zorg krijgen. Het is angstwekkend dat farmabedrijven binnen de commerciele logica voor sommige ziekten beter geen geneesmiddelen kunnen ontwikkelen omdat het niet genoeg winst zou opleveren.

Nationaliseren doet velen terugdenken aan de oude RTT of roestige beelden uit de Sovjet-Unie. Voorgenoemde bureaucratische misbaksels zijn geen oplossing. Met de nodige mate van democratische inspraak en aansprakelijkheid van het beleid hoeft een openbaar bedrijf vandaag echter niet minder efficient te werken dan een geprivatiseerd, integendeel.

De nood dringt zich op voor een maatschappelijk debat over nationaliseringen, een debat dat de dogmas van de laatste decennia durft doorbreken. Om dit debat te openen moet men natuurlijk vragen durven stellen bij het eigendomsrecht van aandeelhouders. Het moderne kapitalisme heeft die zaak echter vergemakkelijkt. Het eigendomsrecht is verworden tot niet meer dan een virtueel vodje papier dat vergokt wordt op de beurzen. En wat virtueel is, kan snel verdwijnen; dat is alvast één les die deze crisis ons geleerd heeft.

Textielarbeiders BST zoveelste slachtoffer van crisis kapitalisme.

De lijst van slachtoffers van de crisis groeit verder aan. Het textielbedrijf BST, uit Deerlijk, werd gisteren failliet verklaard. 80 werknemers verliezen hun baan. Vooral die West-Vlaamse textielsector was in de loop van de afgelopen jaren het slachtoffer van de kapitalistische winsthonger.

Jonas Van Vossole – Veurne

De regio rond Kortrijk is sinds lang dé textielregio in België geweest. Toch zien we dat sinds enkele decennia heel wat bedrijven uit de streek verdwenen. Hun aandeelhouders zochten naar grotere winstmarges, en delocaliseerden daarom hun fabrieken naar lageloonlanden. De bedrijven die dat niet deden vielen ten prooi aan de moordende concurrentie van de vrije markt. Beiden hadden éénzelfde gevolg; uiteindelijk waren de arbeiders het slachtoffer en verloren hun werk.

Maar de delocalisaties hadden niet alleen effect op de werkgelegenheid. Ze werden ook gebruikt als argument om de lonen van de werknemers onder druk te zetten. Wanneer de arbeiders met gerechtvaardigde eisen voor hogere lonen naar voor kwamen, werd steeds de vergelijking gemaakt met de lonen in China of Bangladesh.

Wanneer het echter om managerslonen ging, gold die logica blijkbaar niet. Wanneer het over rijken gaat, wordt enkel vergeleken met die patroons die nóg rijker zijn. In de West-Vlaamse textielsector is er natuurlijk het voorbeeld van Jan Coene, manager bij Picanol die op 3 jaar 22 miljoen euro op zak stak – en dit terwijl er aan de lopende band mensen werden ontslagen wegens geldgebrek.

Vandaag zijn de werknemers in de textiel opnieuw slachtoffer van het kapitalisme, maar dan door de crisis die we vandaag meemaken. BST is het recentste geval, waar tientallen mensen op straat gezet worden en hun inkomen verliezen waar ze hun families mee moeten onderhouden. Maar ook in andere sectoren moeten de werknemers en hun families opdraaien voor de gevolgen van de winsthonger en het gegok van een kleine groep van rijken.

Toch schijnt niemand dit kapitalistische systeem in vraag te stellen. Als Linkse Socialistische Partij (LSP) doen we dat wel. Voor ons bestaat er een socialistisch alternatief op het kapitalisme, waar de winsten van een kleine groep rijken niet de drijfveer zijn van de economie.

Wij vinden dat werkplaatsen, zoals die van BST in Deerlijk, niet zomaar mogen verdwijnen. De gemeenschap dient daarin tussen te komen. Daarmee bedoelen we niet dat we de patroons die hun bedrijf slecht geleid hebben extra geld moeten geven; zoals met de banken gebeurd is. Wij eisen dat de bedrijven die mensen ontslaan vanwege de crisis onteigend worden, met inbegrip van de winsten die ze de afgelopen jaren boekten. Deze moeten opengehouden worden door de gemeenschap, om werk in eigen streek te blijven voorzien.

We moeten echter niet wachten tot de Linkse Socialisten een meerderheid hebben in het parlement om de strijd aan te gaan tegen de kapitalistische logica. Voorbeelden in het buitenland, zoals bij Visteon in Belfast, tonen aan dat de arbeiders zelf hun eigen strijd mee in handen moeten nemen, en zo stappen vooruit kunnen zetten.

Nieuwe economische tijden betekenen nieuwe actiemethodes. Tijdelijke werkloosheid en overproductie maken dat staken vandaag soms geen invloed kan hebben. Wanneer staken niet helpt, kan de bezetting van de fabriek, de enige progressieve stap vooruit zijn. De werknemers van Visteon in Ierland zijn dat deze week aan het bewijzen en krijgen daarbij de volle steun van onze Ierse kameraden van de Socialist Party.

10 dagen staking in ASZ te Aalst. Een interview

10 dagen al staakt het personeel van het ASZ (Algemeen Stedelijk Ziekenhuis). In verenigd front eisen de vakbonden dat het personeel een beter statuut krijgt, een stop aan de sluipende privatisering en een oplossing voor de grote werkdruk. Dit weekend had de ACOD-delegatie van het ASZ een solidariteitsoproep gedaan. Met een zestal LSP militanten gingen wij om 6 uur 's morgens het piket mee ondersteunen. We spraken over de staking met Lydie Vanmeerhaeghe, secretaris van het ACOD.

Interview door Jonas (Gent)

Waaroor voeren jullie nu al 10 dagen actie?

“Het conflict gaat over twee zaken: de statutarisering en de werkdruk. Heel wat mensen in ons ziekenhuis werken immers zonder vast statuut. We hadden dit reeds aangeklaagd, en de directie had aangekondigd een groot aantal mensen een statuut te geven. Er werden ook examens uitgeschreven; waaraan heel veel mensen deelnamen. Velen wilden immers van hun nep-contracten af zijn en een degelijk statuut krijgen.

“In totaal werden er maar 48 werknemers benoemd, waarvan slechts 22 verplegers; en dat op een totaal van 400. Met onze acties willen we een maximaal aantal mensen statutair benoemd zien. Het ASZ is immers een openbaar ziekenhuis. Het kan niet dat zoveel mensen die in zo’n openbare instelling werken het moeten stellen met nep-contracten en interimjobs.

“Bovendien heeft het verschil tussen contractuelen en statutairen ook gevolgen voor het pensioen. Statutairen genieten van een overheidspensioen, terwijl de contractuelen het met een privé-pensioen en de zogenaamde tweede pijler moeten stellen. Daar heb je trouwens alleen recht op na je 65e en na een volledige loopbaan; én dat terwijl een heel groot deel van het verplegend personeel het niet zo lang volhoudt omdat het een zware job is.

“De andere eis die we naar voor schuiven gaat over een verlaging van de werkdruk. De ziekenhuissector staat bekend voor zijn hoge werkdruk, doordat er een groot personeelstekort is, waardoor de verplegers meer moeten werken. Zeker in ons ziekenhuis is dat het geval. Maar dat is niet te verwonderen. Wanneer je zo’n slechte voorwaarden aanbiedt voor een job; is het normaal dat je geen mensen vindt. Een deel van de oplossing is dus een vast statuut geven aan het personeel, in plaats van met (tijdelijke) contracten te werken.”

Een deel van jullie pamflet spreekt over een sluipende privatisering, wat wordt daarmee bedoeld?

“Het ASZ is een openbare instelling, maar de artsen hebben zich gegroepeerd in een VZW, die werkt als een private onderneming. Op die manier kunnen ze meer winst opstrijken, en tegelijkertijd het gewone personeel aan slechtere voorwaarden te laten werken. De contractuelen kan men bijvoorbeeld veel gemakkelijker ontslaan; en op die manier krijgt men ook werknemers die zich minder weerbaar opstellen. Ze proberen nu die vorm van werken ook over te plaatsen naar de rest van het personeel van het ziekenhuis.”

En jullie staking duurt dus al 10 dagen?

“Inderdaad, vandaag gaan we de tiende dag in. Daarmee zijn we volgens mij geschiedenis aan het schrijven in de sector van de verpleging. Ongeveer 35% van het personeel doet mee. Zo'n staking is wel heel zwaar voor de stakers; zeker met de lage lonen in deze sector is 10 dagen loonsverlies een serieuze opoffering. Sommige van onze mensen hebben op die 10 dagen al tot 900€ verlies geleden, premies voor nachtwerk en zo inbegrepen.

“Daarboven komen nog eens de dreigementen van de directie. Verschillende van onze leden kregen al het bericht dat hun C4 klaarlag als ze mee staakten. Het stakingsrecht wordt ons hier gewoonweg ontkend. Dat soort dreigementen van de directie maakt natuurlijk dat een deel van het personeel schrik krijgt, waardoor spanningen ontstaan tussen stakers en 'werkwilligen'. Bij een incident vorige week werd één van onze stakers aan het piket overreden door een stakingsbreker. De man kwam er vanaf met een whiplash en schaafwonden.”

De staking wordt wel ondersteund door een gemeenschappelijk vakbondsfront?

“Het eisenplatform van de staking wordt inderdaad door de drie vakbonden ondersteund. Dat is maar goed ook, want in de omstandigheden waarin we nu actie voeren, kunnen we problemen tussen de stakers wel missen.

“Met ACOD hebben we dit weekend ook een oproep gedaan aan andere delegaties om hun solidariteit met ons te komen betuigen. De problemen zijn immers gelijkaardig aan andere ziekenhuizen; maar ook andere sectoren hebben er belang bij om mee actie te voeren tegen de anti-syndicale repressie van de directie. Uit alle provincies gingen er mensen het piket komen ondersteunen. En ook het ACOD aan het UZ in Gent ging een solidariteitsdelegatie sturen.”

Hoe moet het nu verder?

“Deze middag (maandag) zijn er onderhandelingen. We hopen daarbij op een doorbraak.”

Referendum in Venezuela

Afgelopen zondag werd in Venezuela een referendum gehouden over de herverkiesbaarheid van Chavez. De inhoud en het moment van het referendum legt de zwaktes van de bolivariaanse revolutie bloot. Op basis van gesprekken met onze Venezolaanse kameraden op de latijns-amerikaanse vormingsweek publiceren we hier een analyse.

Jonas Van Vossole

Chavez stelde dat Venezuela imuun zou blijven voor de economische crisis van het kapitalisme. Maar omdat hij nooit tot een definiteve breuk met het kapitalistische systeem heeft willen overgaan, zullen de gevolgen voor Venezuela even zwaar zijn als in de rest van de wereld. Door zijn grote oliewinsten van afgelopen jaar beschikt het land wel over een buffer om de eerste schokken van de crisis op te vangen. Het is dan ook daarom dat Chavez het referendum om zijn herverkiesbaarheid zo vroeg heeft ingelast.

Chavez zijn "socialisme van de 21e eeuw" steunt immers op een systeem van sociale maatregelen die betaald worden met oliegeld. Nu de prijzen op de wereldmarkt in elkaar storten, dreigt dit model snel in de problemen te komen. Voorlopig betaald men de projecten nog met de winsten van de afgelopen periode, maar hieraan zal snel een eind komen.


Ons standpunt

Vele ter linkerzijde in Venezuela hebben in het referendum opgeroepen om ´neen´te stemmen. Wij vinden dat een fout standpunt. Ook wij zijn niet akkoord met de essentie van de zaak, namelijk om de macht van de president te versterken. Bovendien zorgt het ervoor dat het Chavistische kamp het probleem van de opvolging van Chavez kan uitstellen. Chavez is in Venezuela is nog steeds bijzonder populair, maar iemand vinden die hem zou kunnen opvolgen is bijna onmogelijk. De bureaucratische kliek rond Chavez heeft, in tegenstelling tot de president, het vertrouwen van de bevolking verloren.

Met CSR, Collectivo Socialismo Revolutionario, de Venezolaanse zusterorganisatie van LSP, voerden we campagne rond een kritische ja. Ons satndpunt is vooral een kwestie van strategie. Een overwinning van de neen zou immers een zware slag betekenen voor de bolivariaanse revolutie - die de arbeiders van Venezuela de laatste jaren heel wat verworvenheden heeft gebracht. Bovendien zou het de oppositie de kans geven om zich te versterken - het zou bovendien de derde overwinning voor de pro-Amerikaanse, rechtse oppositie zijn in één jaar tijd. Zij boekte immers ook een lichte vooruitgang bij de laatste lokale verkiezingen en het Chavez kamp verloor het referendum over de grondswet wijziging.

De oproep voor de ja was echter niet gratuit. We legden in ons politiek campagnemateriaal uit dat we wel voor een ja opriepen, maar plaatsten direct ook heel wat kanttekening bij het referendum en bij heel het bolivariaanse proces. Zo bekritiseerden we het feit dat het regime niet echt wil breken met het kapitalisme, bekritiseerden we de bureaucratische werking van de PSUV - de partij van Chavez - en het feit dat linkse kritische militanten het leven zuur werd gemaakt.

Resultaten

Maandag werden de resultaten van het referendum uiteindelijk bekend gemaakt. Het Ja-kamp kreeg 54%, het neen-kamp 46%. De kloof tussen het ja en neen was daarmee groter dan eerst gedacht. De week voordien hadden onze Venezolaanse kameraden er immers geen goed oog op. in de peilingen bleek dat het om een nek aan nek-race ging, waarbij de neen steeds wat steeg. Het officiele resultaat is dat Chavez nu de volgende verkiezingen, in 2010 toch herkiesbaar is.

De practische gevolgen zijn echter complexer. Hoewel het vroeg is om op dit moment conclusies te trekken - onze Venezolaanse kameraden zijn nog steeds in Brazilie, wat de zaken bemoeilijkt - kunnen we toch al een paar mogelijke trends ontwaren. Eerst en vooral is het natuurlijk een overwinning voor de bolivariaanse revolutie, in die zin dat er terug een krachtsverhouding is opgebouwd in het nadeel van de oppositie. Feesten op de overwinning zou echter voorbarig zijn. Dit referendum zal ook de macht van de bureucratische kliek rond Chavez versterken.

Bovendien biedt het de mogelijkheid aan de Chavistas om problemen te negeren in plaats van ze structureel aan te pakken. Zoals het probleem van de ´opvolging´ van Chavez; geen enkel ander figuur in Venezuela is op dit moment in staat om een symbool te worden waarrond de bevolking zich massaal kan organiseren in de strijd tegen het kapitalisme. Een ander onopgelost probleem betreft de werking van de PSUV. Door de postjesjagerij van een groep rond Chavez - dikwijls overlopers van de vorige elite - wordt het partijleven herleidt tot vriendjespolitiek en misleiding. En dat voor zover er al sprake is van partijleven. Veel afdelingen in wijken bestaan slechts in theorie. De PSUV kan daardoor haar historische rol helemaal niet meer spelen. De PSUV had een levende partij moeten worden die de massa´s organiseerde en op die manier het proces naar links kon trekken.

Toch kan de economische crisis die nu voor de deur staat, ook in Latijns-Amerika, Chavez dwingen om knopen door te hakken, en zo naar links te wijken. Jammer genoeg bestaat er in Venezuela op dit moment geen massa-instrument waarin de bevolking zich tegen de crisis en het kapitalisme kan organiseren. Over de PSUV hebben we het al gehad, maar ook de vakbonden staan in Venezuela heel zwak. Bovendien krijgen strijdbare syndicalisten af te rekenen met de repressie van de politie-diensten...

Onze kameraden van CSR, werken ondertussen met hun beperkte krachten aan de uitbouw van een kleine revolutionaire organisatie - die vooral in de vakbonden actief is, maar ook een rol speelt in de PSUV. Linkse kritiek op het regime wordt door delen van de bureaucratie echter minder getolereerd dan rechts kritiek. Terwijl het grootste deel van de burgerlijke tv-stations gewoon verder haar leugens kan verspreiden, worden linkse militanten weggepest of zelfs vermoord, zoals een tijd geleden gebeurde met een aantal vakbondsleiders.

Het land heeft veeleer een traditie van populisme in plaats van arbeidersstrijd; daarom is het lot de bevolking vandaag overgeleverd aan de grillen van één figuur. En ook al heeft die figuur de armoede gedurende zijn ambtstermijn gehalveerd, is dat verre van ideaal.

'Het nucleair forum" - Frères nucleaire lobby

Sinds een week kunnen we op elke straathoek reclame voor het “nucleair forum” bewonderen. Wat moet doorgaan voor een open discussieforum is eigenlijk deel van een lobbystrategie van electrabel. De energiereus wil via het openhouden van de verouderde kerncentrales op die manier trachten om haar winsten op te drijven, op de kap van het milieu en de belastingbetalers.

door Jonas Van Vossole


Wie de laatste dagen de deur uitkwam kon er niet naast kijken. Alle bushaltes worden vandaag versiert met affiches van het “nucleair forum”. Men probeert de campagne te verpakken als zou het gaan om een boodschap van algemeen nut. De slogan “U bent voor kernenergie want u denkt aan de toekomst”, doet echter toch twijfelen aan de objectiviteit van dit nucleair forum.

Het nucleair forum noemt zich een forum van bedrijven en instellingen die zich willen inzetten voor de toepassing van nucleaire energie in België. Tot zoverre de objectiviteit van het forum. In totaal werd meer dan 2 miljoen € in deze lobbycampagne gestoken. De campagne wordt betaald met de lidgelden van het forum, betaald door de verschillende instellingen en bedrijven. Niet enkel Suez, Electrabel en haar dochterbedrijven, maar ook overheidsinstellingen zoals het SCK, betalen op die manier mee aan die campagne. De belastingsbetalers betalen op hun beurt zo mee aan deze afgrijselijke reclamecampagne!

Het is echter vooral Suez-electrabel, die achter deze campagne zit. Zo is de voorzitter van het forum, de CEO van Synatom, een dochterbedrijf van electrabel. Het bedrijf van Albert Frére, de rijkste man van België, heeft er dan ook het meeste belang bij om de discussie over kernenergie te heropenen. De sluiting van de kerncentrales herroepen zou immers betekenen dat Electrabel miljarden ‘gratis’ winst zou kunnen maken.

Toen electrabel door Verhofstadt en Di Rupo 8 jaar geleden geprivatiseerd werd stond vast dat de kerncentrales in 2025 zouden moeten sluiten. De prijs van de kerncentrales op het moment van de privatisering werd bepaald volgens het aantal jaar dat ze nog mochten openblijven, waardoor die prijs relatief laag was. Mochten de kerncentrales niet dichtgaan in 2025 dan slaat electrabel een dubbele slag: enerzijds kunnen ze electriciteit leveren, met centrales die “gratis” geworden zijn, waarvoor ze niet betaald hebben. Anderzijds moeten ze ook de kosten van de sluiting dan niet betalen. Het stralingsgevaar maakt dat een dure zaak. Die kostprijs heeft electrabel al jaren aan de consument doorgerekend; en nu zou het dus wel eens kunnen dat ze zelf niet voor die kosten moeten opdraaien.

Dat electrabel de grote winnaar zou zijn van een ‘heropening van het nucleair debat’ staat dus buiten kijf. Maar wie zijn de verliezers? Dat zijn we uiteindelijk allemaal… De keerzijde van het langer openhouden van de centrales is natuurlijk dat verouderde, en dus onveiligere centrales met de jaren een groter gevaar vormen voor de bevolking. Bovendien zijn die oude centrales ook helemaal niet efficient wat betreft de verhouding tussen nucleair afval en energieproductie, wat dus verhoudingsgewijs zorgt voor meer radio-actief afval. Tenslotte zorgt het verder openhouden van die oude centrales er in een vrije markt ook voor dat electrabel helemaal geen incentives meer zou hebben om te investeren in hernieuwbare energie.

Deze campagne brengt nog maar eens de noodzaak naar voor over een echt debat rond het eigendomsrecht in de energiesector. Kunnen we gevaarlijke nucleaire technologie in handen laten van private bedrijven, zoals Suez, die winst boven veiligheid en milieu plaatsten? Of moet de gemeenschap haar verantwoordelijkheid opnemen in essentiële sectoren, zoals de energiesector.

Wat ons betreft heeft 8 jaar liberale energiemarkt getoond dat kapitalisten als Albert Frére de energiesector niet uitbaten in het belang van de samenleving. Er zijn niet enkel de veel te dure prijzen van vandaag, er waren ook de schandalen rond de omkoping van oa CD&V politici in de kempen vorig jaar. Maar daar stopt het niet.

Deze week werd electrabel ook nog eens in een slecht daglicht geplaatst toen bleek dan de ‘groene energie’ van electrabel – waarvoor ze overheidssubsidies krijgen - voor het grootste deel in vervuilende steenkoolcentrales werd opgewekt. En daarnaast was er ook nog het schandaal rond de beveliging van de kerncentrales toen bleek dat Anja Hermans, ondanks haar terroristische achtergond, er verschillende keren in geslaagd was de centrale in Doel binnen te dringen zonder dat het ook maar gemerkt was.

Te dure pijzen, corruptie, lobbywerk, onveiligheid en puur bedrog – dàt is de eindbalans van de liberalisering van electrabel. Wat mezelf betreft, staan ik gerust open voor discussie over de toekomst van nucleaire energie. In de zoektocht naar alternatieve energiebronnen kan kernenergie als tijdelijke oplossing, fossiele brandstoffen vervangen. Maar dat soort zaken kan en mag men niet overlaten aan de privésector en de vrije markt. Voordat het debat heropend, moet electrabel dus onder democratische controle geplaatst worden; en dus is de hernationalisatie van electrabel een vereiste.

Een antwoord op de nieuwe aanhangers van het Keynesianisme

De economische crisis: Keynes’ aanpak kan het kapitalisme misschien voortzetten, maar… kan niets doen aan explosie van de werkloosheid, verpaupering , ecologische catastrofes,... die enkel erger zullen worden indien de meerderheid van de bevolking er zich niet mee moeit. Tevens is dat trouwens één van de belangrijke oorzaken waarom het keynesianisme ooit is toegepast.

Opiniestuk door Jonas Van Vossole en Marc Puyol. Dit artikel verscheen eerder op de site van LSP-Gent

Ivan Van de Cloot van het liberaal gerichte Itinera Institute verdedigde in de Morgen van 23 december het keynesianisme als een manier om uit de economische crisis te geraken. Het neoliberalisme heeft ook bij haar grootste voorstanders nu blijkbaar afgedaan. Uit het opiniestuk blijkt ook dat een aantal economen toch door beginnen hebben dat de oorzaak van de economische crisis niet ligt bij de slechte leningen van een aantal banken. De oorzaak van deze crisis, ligt in de onvermijdelijke tendens van het kapitalisme naar overproductiecrises. Als Ivan dat onderconsumptie wil noemen, zullen we daar niet over vitten.

Van de Cloot wijt de economische crisis dus aan het feit dat mensen te weinig consumeren (teveel sparen). Probleem is dat hij daar een psychologische uitleg voor zoekt; als zou de crisis voortkomen uit een wereldwijde angstreflex van de consumenten. Door die angstreflex zouden consumenten meer gaan sparen en daardoor te weinig consumeren. Wanneer liberale economen wereldwijde economische crises al moeten gaan verklaren met dat soort theorieën, kan men zich al eens de vraag stellen waar de grens ligt tussen liberale economie en kwakzalverij.

Maar zelfs als het probleem bij één of andere wereldwijde angstpsychose van de consument zou liggen, negeert onze econoom één fundamentele zaak. “De mensen” hebben vandaag helemaal geen ruimte meer om te sparen. De spaarquota zijn de laatste jaren, zeker in de VS, gedaald tot ongekende laagten. Tegelijkertijd werd iedereen aangezet om te consumeren op krediet en om zo hun inkomen uit de toekomst nu al uit te geven. - Bij ons in België is dat niet anders. Herinner de koopkrachtbeweging begin dit jaar; deze duidde erop dat een steeds groter deel van de bevolking, ook onder de werkenden, er moeite mee heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. ‘De consument’ heeft vandaag helemaal geen ruimte om te sparen. Wellicht is simpelweg dàt gebrek aan koopkracht een geloofwaardiger uitleg voor de dalende consumptie.

Hierbij komen we onmiddellijk terug bij de these van Marx, die vandaag actueler dan ooit wordt. Het kapitalisme veroorzaakt zijn eigen crisissen door de meerwaardevorming; de arbeider krijgt met zijn loon nooit evenveel waarde terug als hij produceerde. Daardoor kan de productie ook nooit volledig terug worden opgekocht, aangezien de kapitalisten het kapitaal niet consumeren maar accumuleren. Maar van een liberale econoom kunnen we natuurlijk niet verwachten dat die de theorieën van die vervloekte Marx ook maar zou overwegen. Helaas voor hem brengen Von Mises en Hayek in dit geval geen soelaas.

Als oplossing voor zijn "spaarreflex", haalt Ivan Van De Cloot het keynesianisme opnieuw uit de kast. Dàt keynesianisme veronderstelt dat de overheid massaal geld in de economie pompt. Hij negeert daarbij een aantal zaken. Eerst en vooral is de implementatie van het keynesianisme er historisch gekomen onder druk van een specifieke historische situatie; in een periode waarin het rode gevaar van de Sovjetunie was opgestaan vreesde de economische elite voor haar invloed onder de westerse arbeiders. Bovendien was het toen een logische nieuwe politiek, als gevolg van een faling van de markt. Vandaag bestaat er een ander soort externe druk die aanmaant tot ‘urgency’. Vandaag moet het kapitalisme zich alleen beschermen tegen zichzelf, en de vraag is of ze bereid is dat te doen.

Daarnaast biedt het keynesianisme geen structurele oplossing voor de depressie; hoogstens een stabilisering van de crisis. Men verandert immers niets aan het probleem van tekort aan koopkracht van de arbeiders om de productie op te kopen. Het enige wat men doet is de overschotten onrechtstreeks laten opkopen via overheidsgeld, en zo consumeert men gewoon verder op krediet. Wat op individueel vlak tot enkele maanden geleden 'onverantwoorde schuldenopbouw' door 'economische analfabeten' heette, dixit Itinera-prof Albrecht, krijgt zo vandaag een nieuwe naam: ‘deficit spending’. Obama zal dit wel vertrouwd in de oren klinken.

De crisis van vandaag wordt al eens vergeleken met de crisis uit de jaren '30. Ook toen begon de crisis met een beurscrash. De ineenstorting van de aandelen-bubble luidde een langgerekte periode van depressie in; van teloorgang van industrie en handel. Om de volledige ineenstorting van de economie tegen te gaan greep men toen uiteindelijk ook terug naar methodes die we vandaag als keynesiaans beschouwen, hoewel de rol van de staat toen enigszins anders was. Maar ook toen leverde dat geen structurele oplossing.

Hoe dan ook begrijpen de auteurs van dit stuk dat het toepassen van keynesianisme iets kan zijn wat zelfs de meest rabiate neoliberalen vandaag de dag zullen postuleren. De neoliberale politiek van de afgelopen drie decennia biedt immers geen enkele uitweg; ze zal de geschiedenis ingaan als een periode waarbij wild kapitalisme een halve planeet kapot maakte en miljarden mensen in de armoede deed voort ploeteren. De neoliberaal geïnspireerde globalisering legde de basis om de ontwikkeling (van een bepaalde groei, dankzij de uitbuiting die er was) die het met zich meebracht, ten tijde van een crisis zoals de huidige, opnieuw volledig te vernietigen. De nadelen van de groei op neoliberale basis zoals ongelijkheid en ecologische neveneffecten bleven echter wel. Het keynesianisme heeft economische crisissen in het verleden nooit kunnen oplossen, in de jaren dertig was de werkloosheid bijvoorbeeld nog altijd massaal. Het was wel een verdoken manier om de armoede verder te herverdelen onder de arbeiders.

In zijn opiniestuk haalt Van de Cloot het voorbeeld aan van hoe de vernietiging van de ruit bij de bakker de economie doet draaien. Omdat de bakker daardoor verplicht was een nieuwe ruit te kopen en op die wijze werk creëerde. Het is cynisch; maar het kapitalisme had in het verleden ook steeds het equivalent van de bal door de bakkersruit nodig om uit haar dal te klimmen. Dit equivalent staat in de geschiedenisboeken vermeld als de Tweede Wereldoorlog. Men moest eerst de economie grotendeels vernietigen om haar weer te kunnen opbouwen en zo groei en winstaccumulatie te verkrijgen.

Om de kapitalistische groei terug op poten te krijgen had men de vernietiging nodig van kapitaal, arbeid en productiemiddelen. Enkel op die manier kon men met een schone lei herbeginnen. Cynischer kan haast niet: wil het kapitalisme terug een lange tijd van economische groei kennen zal het moeten rekenen op een nieuwe wereldoorlog, enorme ecologische rampen of zo'n danig lange depressie dat de fabrieken onbruikbaar worden door roest. Oorlogen zullen in eerste instantie misschien niet zo direct gevoerd worden tussen de grootmachten, zoals tijdens WOII. Maar gewapende conflicten in de neokoloniale wereld, economische boycots en handelsoorlogen zullen even grote menselijke en economische vernietiging betekenen.

Een structurele oplossing voor de zelfvernietiging van het kapitalisme is in theorie niet zo moeilijk te bedenken. Schaf het probleem van de excessieve kapitaalsaccumulatie af door de belangrijkste sectoren in de economie te socialiseren, en geef arbeiders een loon dat gemiddeld overeenkomt met de geproduceerde waarde. Op die manier kan de samenleving consumeren wat ze produceert. Het biedt bovendien ook de mogelijkheid om andere zaken in rekening te brengen in de economie; zoals een hoognodige gecoördineerde ecologische planning. Dit vereist natuurlijk een verandering van visie op de economie. Van een economie die draait om het kapitaal van de elite te maximaliseren tot één die draait om de behoeften van de samenleving te vervullen. Daar draait economie toch om: de allocatie van nuttige goederen over de samenleving. De vraag is natuurlijk wie er vandaag de macht heeft om daarover te beslissen. De kapitalistische klasse zijn dezelfde mensen die vandaag de crisis in het kapitalisme veroorzaakt hebben, en waarvan weinig mensen zulke omvang verwacht hadden, en nog minder mensen de gevolgen gewild zullen hebben. De crisis verkeert ook nog niet op haar dieptepunt.

In de praktijk zal de economische elite natuurlijk nooit uit eigen beweging haar privileges opgeven; ze zou nog liever samen met de economie ten onder gaan dan er de controle over te verliezen. Een socialistische tegenbeweging tegen het kapitalisme opbouwen is allesbehalve evident, want naast de economische macht heeft de economische elite ook een dikke vinger in de pap op politiek en ideologisch vlak. Bovendien werkt de economische crisis in het begin soms ook verlammend op zelfs de strijdbaarste lagen in de arbeidersbeweging; kijk maar naar de goedkeuring van de schandalige loonnorm in het IPA (Inter Professioneel Akkoord). Het feit dat er volledig achter de rug van de arbeiders gehandeld werd en er eigenlijk desinformatie georganiseerd werd, versterkt natuurlijk een verlamming ook als ze niet overal dominant zou zijn.

Toch zal het zelfvernietigende karakter van het kapitalisme de mensheid voor fundamentele keuzes plaatsen. Wat de auteurs van dit opiniestuk betreft gaat dat over de keuze tussen socialisme of barbarij. Het moge duidelijk zijn welke keuze wij verkiezen.