Aan het Carrefour-piket:Groene Vallei‏

Aan de Gentse Carrefour, Groene Vallei, werd vandaag voor de eerste dag gestaakt. Groene Vallei is een van de 21 supermarkten die zouden gesloten worden. In totaal zouden zo’n 55 mensen er hun job verliezen. Twee dagen na de bekendmaking van de sluiting werd het personeel er zich van bewust dat gewoon door blijven werken niet veel zou helpen. Deze morgen brook daarop een spontane staking los. Eerst hadden enkele werknemers nog willen werken met een geblokkeerde winkel, maar de directrice dreigde daarbij met een lock-out. Verontwaardigd door de arrogante houding van de directrice besloot het personeel dan zelf maar de deuren van de winkel te sluiten, iedereen te laten staken en een piket te zetten voor de winkel. Ze zouden zeker tot het einde van het weekend blijven staan.

Het piket kan op heel wat ondersteuning rekenen. Zo passeerden er werknemers van de Carrefour in Oostakker om hun solidariteit te betuigen. Klanten die passeerden waren over het algemeen begripvol en kwamen de werknemers een hart onder de riem steken. Zo was er een gepensioneerde die de werknemers kwam aanvuren met de woorden: “Ge moet op straat komen en vechten, het is het enige waarnaar ze daar luisteren aan de top; in mijnen tijd hebben wij ook weken aan een stuk op straat gestaan om onze miserabele lonen leefbaar te maken!” Hij stelde de delegees zelfs voor om zaterdag de ronde het nieuwsblad te gebruiken om actie te voeren en zo van de internationale media gebruik te maken. Ook de uitbaatser van de krantenwinkel vlak om de hoek kwam de stakers ondersteunen. Ze kwam hen chocolade brengen en glaasjes Jenever voor de, vooral vrouwelijke, actievoerders. Een welkome afwisseling als je de hele dag buiten staat in de koude.

Ook wij passeerden deze namiddag aan het piket om onze solidariteit te gaan betuigen. We gebruikten er ons pamflet rond Carrefour, dat trouwens heel goed werd ontvangen door de delegees. Gezien de nogal agressieve houding van de directie wilden de meeste medewerkers van de Groene Vallei geen interview geven zonder dat hun secretarissen erbij waren. We spraken met twee delegees voor het ACLVB uit de Carrefour in Oost-Akker die hun solidariteit kwamen betuigen.

Jullie kwamen hier vandaag jullie solidariteit betuigen?

Inderdaad. Onze winkel in Oostakker blijft voorlopig open maar de vestigingen in Zijnaarde en Groene Vallei zouden sluiten. Ook in de rest van Oost en West-Vlaanderen moeten heel wat winkels de deuren sluiten. Ondanks dat onze winkel niet in het lijstje staat zijn we toch erg betrokken. Voor ons is het trouwens slechts uitstel van executie. Als de directie hier haar plannen kan doordrukken kunnen we er zeker van zijn dat wij bij de volgende slachtoffers zullen zijn. Bovendien zullen ook wij moeten betalen voor de besparingen die nu worden opgelegd. Wij zouden overgezet worden naar PC 202. Daardoor zouden onze lonen flink verlagen.

Kijk, we horen dikwijls in de media dat wij zogezegd gepriviligieerde werknemers zouden zijn. Dat zou komen omdat wij onder PC 312 vallen tot nu toe; het is te zeggen we worden betaalt als werknemers van een supermarkt, en niet zoals die van een kruidenierswinkel. Maar waarom men ons dan zegt dat we gepriviligieerd zijn is ons een raadsel. Uiteindelijk verdienen de werknemers van Delhaize en Colruyt practisch evenveel. Alleen gebeurd het daar via gefoefel met extra-legale voordelen, waardoor de bazen bij de concurrentie iets minder moeten betalen.
Maar dat wij gepriviligieerde werknemers zouden zijn is onzin. Ik heb meer dan 25 jaar ancieniteit en verdien zelf 1511 euro per maand; iedereen mag dat weten. Als je daarmee zoals ik 2 kinderen moet grootbrengen, dan houd je niet veel over. Die journalisten die dat soort zaken beweren zien dat wij op papier zogezegd 20 procent meer kosten dan bij de concurrentie, maar hebben geen benul van de sociale realiteit. Wij verdienen minder dan de meeste mensen in de industrie bijvoorbeeld.

En dan hebben ze het nog niet gehad over de jongeren die bij Carrefour komen werken. Die krijgen geen vaste contracten meer, het maximum ligt nu op 6 maanden, en dan vlieg je buiten. Ook full-time contracten mogen nieuwe werknemers vandaag vergeten. Ze geven nog slechts contracten van 20 uur. Dat is iets dat je misschien als huisvrouw kunt combineren met een gezin grootbrengen wanneer de man fulltime gaat werken; maar wie anders kan daarvan leven, met een loon van rond de 1000 euro in de maand?

Jullie zijn vanmorgen naar de intezetel vergadering gezeest in Brussel?

ACLVB hield vandaag een nationale vergadering in Brussel waar wij naartoe zijn geweest. De delegees hebben er met de nationale secretarissen overlegd wat we zouden kunnen doen. BBTK had vandaag ook een interzetel; bij de LBC hadden ze die gisteren al.

Er is nog niet juist afgesproken wat we gaan doen; de secrearissen van de verschillende bonden moeten nu nog de zaken op elkaar afstemmen. Er zou wel een nationale staking komen bij heel Carrefour op zaterdag. De vraag is natuurlijk in hoeverre dat we de niet-getroffen winkels, zoals bij ons in Oost-Akker zullen meekrijgen. Bij ons is er een beetje een opluchtingsgevoel door het feit dat onze vestiging niet sluit – dat gevoel is echter vals. Hoe dan ook de nationale staking zal niet genoeg zijn; het is een eerste signaal, een waarschuwing voor sociaal overleg; we zullen ons niet zomaar laten doen.

Daarna moet gekeken worden wat we verder doen. Ik denk dat blokkades zoals bij inbev een goede mogelijkheid bieden. Op die manier hoeft het personeel geen loon te verliezen. We riskeren dan wel terug deurwaarders zoals vorige keer. Maar dan moeten we maar zien hoe we daarop zullen reageren, ze hebben bij de directie reeds een paar keer ongelijk gekregen van de rechter in die zaken. Misschien moeten we de strijd meer gaan centraliseren, zoals de vorige keer met de acties aan de blauwe toren, toen we 5000 man samen kregen. Met zo’n verhouding durven ze geen deurwaarders te sturen, anders wordt de boel afgebroken.

Hoe zit het met de strijdbaarheid van de werknemers?

Bij ons in Oostakker is het wat verdeeld. Sommige mensen zijn echt solidair. Anderen hebben vrienden die werken in Zwijnaarde en Groene Vallei en zijn daardoor ook erg aangedaan om de plannen. Maar een deel van de werknemers heeft ook een ‘oef-gevoel’, dat zij niet bij de 1700 ontslagen vallen. Er is dus kans dat er bij ons meer werkwilligen zullen zijn dan hier in de Groene Vallei. Hier hebben ze immers niet meer de verliezen, de winkel zou volgens de plannen definitief sluiten op 30/6.

Carrefour plant 1700 ontslagen: Verzet nodig!

Carrefour maakte deze ochtend bekend dat ze 1672 mensen afdanken en 21 vestigingen in België zullen sluiten. De media leggen de oorzaak bij de dalende winsten. Desondanks maakte Carrefour vorig jaar nog meer dan 400 miljoen euro winst. Werknemers worden weer opgeofferd voor het blinde winstbejag van de aandeelhouders. Verzet is nodig!

Reeds enkele dagen waren er speculaties over wat de inhoud zou zijn van het nieuwe besparingsplan van Carrefour. Over één ding waren de media het alleszins eens; er zouden weer honderden ontslagen vallen. Carrefour sluit daarmee aan bij het rijtje van multinationals die de laatste

maanden kwamen aandraven met plannen om honderden mensen te ontslaan: Open, Bayer, Heiniken, Inbev… en dat in een periode waar honderdduizenden arbeiders en jongeren géén werk vinden.

Op de ondernemersraad in Evere werd deze morgen het plan uiteindelijk voorgelegd. waarmee 1672 mensen hun werk zouden verliezen. Bovendien zouden 21 vestigingen sluiten. Het zou gaan om vestigingen in Brugge, Middelkerke, Zwijnaarde, Mechelen, Westerlo, Genk, Eupen, Kuurne, Moeskroen, Ronse, Casteau, Haine-St.-Pierre, Jumet, Gent, Kortrijk, Antwerpen, Genk, Maaseik en Maasmechele

n. Op de RTBF werd ook de Carrefour van Veurne vermeld, maar die werd niet vermeld in de andere media.

Daarnaast worden ook nog eens 10 vestigingen uitverkocht aan zelfstandigen en 20 aan de familie Mestdagh. Ook het depot in Ternat met 270 personeelsleden wordt gesloten. Bovendien worden allen lonen van wie onder PC 312 werkt bevroren.

Ontslag met voorbedachte rade

De directie heeft natuurlijk schrik dat verschrikkelijk besparingsplan als volledig onaanvaardbaar wordt gezien door het personeel en de publieke opinie in het algemeen. Daarom werden de ontslagen al maanden voorbereid en circuleerden allerhande rampscenario’s al enkele maanden. Zo werd het gerucht gelanceerd dat Carrefour in zijn geheel uit België zou wegtrekken om de angst bij de werknemers te vergroten. Dat is een tactiek die ook Bayer 2 maand geleden uitprobeerde, met weinig succes overigens, door het schitterende werk van de vakbonden bij Bayer.

Daarnaast werden de cijfers van de boekhouding van de winkelketen ook bewust vervalst. De directie stal vlak voor Nieuwjaar zomaar eventjes 1 miljard Euro uit de koffers van Carrefour België om het bedrijf kunstmatig te verarmen. De standaard schreef maandag: “Door de geldstromen af te zonderen, maak je het geheel (het besparingsplan, nvdr) verkoopbaar…. Carrefour heeft het geld uit het bedrijf gehaald zodat de bonden nu voortaan onderhandelen met een 'arm' bedrijf. Doordat het geld weg is, is Carrefour iets minder kwetsbaar voor sociale chantage.”

Besparingsronde nummer zoveel

De winkelketen is met deze ‘cost-cutter’ niet aan zijn besparingsproefstuk toe. De laatste jaren heeft de Multinational een hele rist besparingsrondes doorgevoerd. Een beproefde tactiek die Carrefour verschillende malen toepaste was het sluiten van vestigingen (16 in 2007), zoals die aan Gent-dampoort, om ze daarna door te verkopen aan individuele zelfstandigen. De jongere oud-personeelsleden konden dan eventueel terug aangenomen worden met veel lagere lonen en een slechtere syndicale bescherming. Het oudere personeel werd uitgeschakeld; te veel ancieniteit en teveel syndicale ervaring.

Carrefour bleef ondertussen haar winsten ontvangen via de huur van haar verstigingen en de verkoopsrechten van de uitbaters. Dubbele winst dus, en géén last meer van eigen personeel dat protesteert tegen uitbuiting!

Een andere wijze waarop Carrefour het personeel liet opdraaien om haar resultaten voor de aandeelhouders op te vijzelen was door de werknemers in de nieuwe vestigingen een ander statuut te geven. Zo werd enkele jaren geleden een gigantische nieuwe vestiging in Brugge, aan de Blauwe Toren, geopend. Wat echter vooral nieuw was, waren de arbeidsvoorwaarden van het personeel. In plaats van onder Paritair Comité 321 voor supermarkten, zou het nieuwe personeel moeten werken aan de voorwaarden van Paritair Comité 202.01 dat bedoeld is voor personeel in kruidenierszaken. Op die wijze zou de directie meer dan 25% kunnen besparen op haar personeel. Bovendien zouden de werknemers via camera’s gecontroleerd worden op hun productiviteit en was er geen syndicale afvaardiging.

Niet verwonderlijk dat deze low-cost jobs niet bepaald populair waren bij de Bruggelingen op zoek naar een baan. Om deze jobs in te vullen werd daarom ‘samengewerkt’ met de VDAB. Alle Brugse werklozen werd uitgenodigd op een jobbeurs aan de Blauwe Toren en werden gestimuleerd om een job in de Carrefour aan te nemen. Wie deze condities weigerde, verloor onmiddellijk zijn uitkering; moderne slavernij heet zoiets!

Repressie

Trends maakte maandag bekend dat de ondernemingsraad waar de ontslagen zouden worden aangekondigd, extra beveiligd zou worden. Een speciale security-dienst werd ingehuurd om eventuele werknemers die niet akkoord zouden gaan, ver weg te houden. Dat biedt reeds een glimp op de wijze waarop Carrefour omgaat met haar personeel en dan vooral met zij die niet akkoord gaan met de uitbuiting; repressie troef.

Carrefour is daarmee niet aan haar proefstuk toe; in het verleden heeft de winkelketen reeds meermaal aangetoond serieuze moeite te hebben met zaken als het stakingsrecht. Bij eerder verzet tegen herstructureringen werd het meermaals met de voeten getreden. Stakingspiketten die personeel en klanten trachtten te overtuigen van hun gerechtvaardigde strijd werden bij Carrefour consequent geconfronteerd met dreigtelefoons, deurwaarders, éénzijdige verzoeksschriften, dwangsommen, fysiek geweld van de directie en zelfs puur politiegeweld.

Ook militanten van LSP die de afgelopen jaren de strijd van de Carrefour-werknemers ondersteund hebben, en regelmatig hun solidariteit gingen betuigen aan de piketten kwamen reeds verschillende malen in aanraking met de brutale repressie vanuit de Carrefour-directie. Zo werd op 8 november 2008, samen met enkele syndicalisten, een ACOD-militant en lid van LSP weggevoerd door de politie aan de Carrefour van Sint-Pietersleeuw. Hij werd achteraf ook nog eens beboet met een combitax. (verslag)

Zelfs de kapitalistische media en het gerechtelijk apparaat vinden soms dat het er al te gortig aan toe gaat bij Carrefour. Zo stelde de rechtbank in Veurne in decenber 2008 dat de procedure van éénzijdige verzoekschrift, die de directie had gebruikt om stakende carrefour hun het stakingsrecht te ontzeggen – én dus hen het recht te ontzeggen om op te komen tegen de besparingen op hun kap - onwettelijk was.

Verzet noodzakelijk

Op het gerecht en de media zullen we echter niet moeten rekenen willen we de strijd bij Carrefour winnen en alle besparingen doen intrekken. Daarvoor zal het personeel en de vakbonden het verzet moeten organiseren. Enkel strijd loont immers; dat hebben de acties in het verleden, zeker bij Carrefour aangetoond.

De afgelopen weken hebben Bayer en Inbev reeds het goede voorbeeld getoond. Ten opzicht van de hebzucht van de kapitalisten moet we als werknemers en syndicalisten een antwoord klaar hebben. Jaren superwinsten gingen aan onze neus voorbij, waarom zouden wij er nu dan voor opdraaien wanneer de winsten wat verlagen? Carrefour maakt trouwens nog steeds een jaarlijkse nettowinst van meer dan 400 miljoen euro!

Ingaan op de eisen van de directie zou als een teken van zwakte geïnterpreteerd kunnen worden door de directie. Dan mogen we er zeker van zijn dat in de toekomst nog meer ontslagen en looninleveringen zullen volgen. Ook in de vestigingen die vandaag niet zullen sluiten, zal een nederlaag vandaag zware gevolgen hebben in de toekomst; dààrom is de verzet tegen de afdankingen ook hun strijd. Bij de pakken blijven zitten zal bijgevolg niet helpen. Dinsdagmiddag gaf de Carrefour van Sint-Pieters-leeuw al het goede voorbeeld door in staken te gaan. Andere vestigingen volgen.

Verzet organiseren in een supermarktketen is allesbehalve evident; personeel dat over verschillende vestigingen verdeeld is, zeker in de kleinere supermarkten staat immers vaak zwakker ten opzichte van repressie en deurwaarders dan in andere sectoren. Daarom is de organisatie van solidariteit tussen de vestigingen en met de buurtbewoners rond de vestigingen cruciaal voor een overwinning in de strijd voor het behoud van jobs en arbeidscondities.

Bovendien zullen de vakbonden ook een plan moeten klaarhebben om de strijd uit te breiden indien Carrefour haar plannen toch wil doordrukken. De strijd veralgemenen naar andere vestigingen, bedrijven en sectoren zal noodzakelijk zijn in dat geval.

Nieuwe G7 dresscode: Deed het kapitaal in haar broek?

De G7 is de vergadering van de ministers van financiën en de centrale bankiers van de 7 rijkste landen uit de jaren '70. De G7 werd in de jaren '70 opgericht om indertijd het kapitalisme van de oliecrisis te redden. Sindsdien komt de G7 regelmatig bijeen. Vorig weekend kwam de G7, naast de G20, bij elkaar om het kapitalisme in de toekomst te proberen redden van haar eigen inherente tegenstellingen. Wij weten uiteraard dat dat onmogelijk is. Hun concrete voorstellen zijn bijgevolg uiteindelijk vrij irrelevant.

Wat echter het meeste opviel, en wellicht het relevantste was van de hele G7-bijeenkomst, was de "familiefoto" achteraf. In tegenstelling tot vorige bijeenkomsten werd er duidelijk een andere dresscode geëist. De heren en vrouw moesten deze keer blijkbaar hun maatpakjes thuis laten. Op de foto staat iedereen in 'gewone kledij': Wellicht een poging van de kapitalistische regeringen om de kloof met de gewone man te dichten...

Deden de heren misschien in hun broek bij het aanschouwen van de arbeidersklasse die stilaan wakker wordt en toont dat zij niet bereid is om hun crisis te betalen? Eén ding is zeker, iedereen had een nieuwe broek nodig!

Zoek de verschillen:

G7 - 2008

G7 - 2009

G7 - 2010

Portugese openbare diensten betogen tegen regering

Vrijdag trokken de werknemers uit de openbare sector de straat op tegen de besparingsplannen van de regering. Volgens de vakbond CGTP die tot de manifestatie had opgeroepen, kwamen 50.000 werknemers opdagen. Onder de delegaties waren vooral de werknemers uit de gemeentediensten met grote getallen aanwezig, maar ook de leraars, ministeries en de non-profit die vorige week nog 3 dagen staakten waren aanwezig.

Portugal is één van de landen die vandaag het ergst te leiden hebben onder de crisis, mede door het feit dat de economie en samenleving zich reeds voor het begin van de grote recessie te maken hadden met lage lonen hoge werkloosheid en economische stagnatie. Het anti-kapitaistisch bewustzijn is daardoor in de laatste jaren sterk gegroeid, en de huidige acties tonen duidelijk aan dat de Portugese werknemers niet bereid zijn zomaar de prijs van de crisis te betalen.

De vrees die de burgerij heeft voor dit verzet wordt vandaag vertolkt in de grote neergang van de beurzen. De burgerij vreest immers dat de regering niet in staat zal zijn haar besparingsplannen probleemloos op te leggen. Redenen daarvoor zijn het succes van de actie van het verplegend personeel vorige week en de actiedag van de openbare diensten vrijdag.


De actiedag kwam er in het kader van het verzet tegen de besparingsplannen van de regering. Net als Griekenland, Spanje en Ierland kwam Portugal onder grote druk van de rest van de Eurozone om haar overheidstekorten, een gevolg van de crisis, zo snel mogelijk terug te dringen. Tegen 2012 zou Portugal terug moeten voldoen aan de eisen van het stabiliteitsvlak dat wil zeggen een maximaal overheidstekort van 3 procent.

Het overheidstekort is onder meer het gevolg van de crisis-maatregelen van de regering; zoals de miljarden die werden gegeven aan de banken. Het werd echter zo groot dat het land mogelijks op het land van het failliet kon terechtkomen. Vandaag wil men daarom dat geld via de besparingsmaatregelen laten ophoesten door de hele bevolking. De werknemers van de publieke sector zijn daar één van de eerste slachtoffers van.

De plannen van de regering houden onder meer een bevriezing van alle lonen in de publieke sector in. Dat komt neer op een reeële loonsverlaging, terwijl de Portugese lonen reeds tot de laagste van Europa behoren, met een minimumloon van 450 euro per maand. Daarenboven werd er ook nog eens een aanwervingsstop afgekondigd en werden de pensioenvoorwaarden verstrengd en werden de statuten van de ambtenaren aangepast zodat ze makkelijker ontslaan konden worden.


Hiertegen riep de CGTP, de grootste vakbond - die verschillende sectoriele centrales overkoepelt - een nationale actiedag uit voor de 5e februari. Die actiedag volgde op een algemene driedaagse staking van het verplegend personeel vorige week. De verplegers (SEP), die vorige week al met 15.000 door de straten van Lissabon trokken waren vervoegden zich ook vrijdag bij de nationale betoging, samen met de leraars (FENPROF) en de gemeentelijke diensten (STAL & STML). De CGTP riep deze maand ook op tot "gedecentraliseerde acties", over publieke en private sector heen, waarbij de hele maand lang in verschillende steden om de beurt stakingen en betogingen plaats vinden.



De betoging van vrijdag was volgens de vakbonden een succes. Wat wel opviel was hoe weinig politieke antwoorden er in de betoging kwamen. Het CWI was de enige politieke organisatie die tussenkwam met een pamflet. Zelfs de PCP die een zeer sterke positie heeft binnen de vakbonden gebruikt die syndicale positie niet om het verzet tegen de regering te politiseren en te kanaliseren naar een politiek alternatief op het kapitalisme en de regering Socrates.

Met Collectivo Socialismo Revolucionario, de Portugese sectie van het CWI, kwamen we gisteren tussen met eigen politiek materiaal. Het pamflet, het enige in de hele betoging, werd dan met enorme openheid ontvangen. De paar duizend pamfletten waren ondanks onze beperkte krachten in geen tijd uitgedeeld. We verzamelden ook verschillende contacten van jongere werknemers die ons materiaal in hun bedrijven wilden verspreiden. Ook de discussies achteraf, met enkele vakbondsdelegees uit Lissabon, toonden grote openheid voor onze ideeën.

In ons materiaal roepen we op voor een samenwerking over de linkse partijen (Communistische Partij en Links Blok) en vakbonden héén als een politiek regeringsalternatief met een socialistisch programma, een regering in dienst van de belangen van de Portugese arbeiders en niet in dienst van het internationale of Portugese kapitaal. De instrumenten van de linkerzijde staan op zich sterk genoeg in Portugal om effectief de macht van de burgerij uit te dagen. De objectieve situatie toont enorme mogelijkheden maar er ontbreekt aan een politiek programma en perspectief om de macht van de burgerij uit te dagen. Het politiseren van de strijd en het naar voor brengen van een echt socialistisch programma in de strijd van de portugese arbeiders is dan ook de belangrijkste taak in de opbouw van het CWI in Portugal






meer foto's op: http://www.facebook.com/album.php?aid=143644&id=563911913&l=2b5d4b6d4b

Twijfel over Zuid-Europese burgerij doet beurzen crashen

Gisteren gingen alle Westerse beurzen diep in het rood. Het werd de zwartste beursdag sinds de val van Lehman-brothers en betekent mogelijk het begin van de dubbel dip. Oorzaak van de nieuwe dip is het wantrouwen dat speculanten hebben in de financiën van de Zuid-Europese regeringen. Ze zijn er niet zeker van dat ze effectief kunnen afwentelen op de arbeiders en hun families.

De overheidsschulden stonden in de meeste gevarenlijstjes die kapitalistische economen pronostikeerden. De redding van de banken en de stimuli voor de economie hebben miljarden gekost. Deze miljarden die aan de banken en kapitalisten werden gegeven werden omgezet in overheidsschulden. Op die manier wentelde men de kost van de redding van het kapitalisme af op de gemeenschap.

Dat heeft de overheidstkorten en de staatsschulden van regeringen echter uit de pan laten swingen. Daardoor worden regeringen gedwongen die zo snel mogelijk af te bouwen, vooral dan diegene die reeds moeite hadden hun financiën onder controle te houden. Op die manier presenteringen regeringen op een heel directe wijze de rekening van de crisis aan de werkende klasse en hun families.

Kapitalisten en hun regeringen beginnen hun plannen daarvoor ondertussen uit te rollen. Vooral Zuid-Europese landen worden ondertussen door de EU gedwongen om het mes te zetten in sociale uitkeringen, amtenaren lonen, werkomstandigheden en openbare diensten. Griekenland wordt zelfs onder toezicht van de Europese Comissie geplaatst.


De begrotingsopmaak in Griekenland en Portugal toont duidelijk welke richting het op gaat. In Griekenland zullen alle werknemers bijvoorbeeld 5 procent moeten inleveren. In Portugal worden de lonen in de publieke sector bevroren en worden nog meer openbare diensten geprivatiseerd om de begroting op te lappen

We kunnen echter niet toestaan dat de werknemers en hun families op deze manier moeten betalen voor de kapitalistische crisis. En op heel wat plaatsen blijkt ook dat de regeringen die besparingen niet zomaar zal kunnen doorvoeren. De arbeidersklasse in heel wat landen maakt zich op om haar rechten te verdedigen en weigert zo de rekening van de crisis te betalen.

In Griekenland werd gisteren aangekondigd dat er 24 febrauri een nationale staking komt van de private en publieke sector. In Portugal kwamen vorige week 15000 verplegers op straat na 3 dagen algemene staking. Vandaag is er een nationale betoging van de openbare diensten, en gedurende de hele maand organiseert de CGTP "gedecntraliseerde acties", stakingen en betogingen, telkens in andere steden.

Dit verzet doet het vertrouwen van de bourgeoisie in haar regeringen in sommige landen wankelen. Dat vertaalt zich onder andere in grote politieke verdeeldheid tussen partijen. In Portugal is er deze week bijvoorbeeld een regeringscrisis bezig rond de financieringswet van de regio's. Deze zou de financiele credibiliteit van het land verder op het spel zetten en regering en rechtse oppositie schuiven elkaar de zwarte piet constant door. Zowel de eerste minister als de ministers van financiën dreigden deze week al met ontslag, of insineerden dat toch.

Deze verdeeldheid en de speculatie tegen de Iberische en griekse bonds is echter vooral een teken van angst bij investeerders. Ze hebben schrik dat de arbeidersklasse de rekening niet zomaar zal slikken en regeringen met veel grotere problemen zullen geconfronteerd worden dan verwacht. Taleb, de professor economie die gisteren in de tijd werd gequote stelde dat Griekenland, Spanje en Portugal moeilijk zullen kunnen besparen zolang het democratieën zijn.

Hoe democratisch die landen op dit moment zijn dáár kunnen al vragen bij gesteld worden, wanneer tegen de wil van de bevolking de bankencrisis wordt gepresenteerd aan de gemeenschap. Maar blijkbaar zal een nog harder beleid volgens de kapitalisten nodig zijn om hun winsten te herstellen. Zolang dat niet gebeurd vrezen de kapitalisten voor hun investeringen en zullen de aandelen blijven crashen.

Dat was wat gisteren gebeurde op de beurzen. De Portugese en Spaanse beurzen crashten 5 tot 6 procent. Maar ook de andere Europese en Amerikaanse beurzen gingen op enkele uren tijd 2 procent in het rood. De prijs van het Portugese schuldpapier steeg ondertussen tot het hoogste peil ooit. Analisten verwachten dat dit de start is van een nieuwe neergang op de beurzen en van de financiele economie in het algemeen.

Het gevolg zal zijn dat de economie uiteindelijk nog verder in het slop zal zinken bij een volgende beurscrash. Binnen het kapitalisme zijn er geen oplossingen mogelijk om de economie te herstellen op een manier dat ze niet enkel de aandeelhouders ten goede komt. Dáárom moeten we strijden tegen elke regeringsmaatregel die ons de rekening van de crisis wil laten betalen, en moeten we dat doen met een programma dat een alternatief maatschappijmodel op het kapitalisme. We hebben nood aan een socialistische economie en een regering die de belangen van de werknemers verdedigt en de rekening van de crisis presenteert aan zij die ze veroorzaakt hebben.