Visie op Europa 1

De Europese Unie, en zeker de Eurozone, is in eerste plaats een neoliberaal project. Friedrich Von Hayek , één van de meest reactionaire pro-kapitalistische economen, schreef in 1939 reeds dat democratie een probleem vormde voor de vrije markt economie. Ten einde de vrije markt te verzekeren en democratische controle over de economie te vermijden zouden natiestaten niet meer voldoen, omdat ze te gevoelig waren voor druk van de bevolking, via algemene stakingen , stemrecht, etc. Hij stelde toen al dat een bovenstatelijke organisatie van het beleid de beste manier was om de private economische belangen - en in het geval van de Eurozone/EU vooral de kapitalistische klasse in de oorspronkelijke 6 stichtende landen - te vrijwaren.

Via de Europese unie drijft men al jaren een beleid door in het belang van het kapitaal, zonder dat daar publieke controle tegenover bestaat. Voor de nationale bedrijfsleider en politici is Europa zo een perfect excuus om een recht beleid te voeren en onze sociale rechten stelselmatig aan te vallen, denk maar aan de opgelegde privatiseringen van de openbare diensten, de liberalisering van de dienstensector, de Boulogne hervormingen, etc. En zelfs wanneer men op nationaal niveau een ander beleid zou willen voeren houdt Europa die landen in een wurggreep. Denk maar aan Griekenland, waar de Europese Raad eigenhandig een referendum verbood in Griekenland, of het feit dat ze 2 staatshoofden afzette en verving door vertegenwoordigers van Goldman Sachs in Griekenland en Italië, in Griekenland ging men zelfs zo ver om programmapunten op te leggen aan de oppositiepartijen in ruil voor 'hulp'.

De 'hulp' die Europa aan de schuldenlanden geeft is overigens een farce. Ten eerste zijn die landen in problemen gekomen door enerzijds de financiële crisis en anderzijds het Europees beleid. Als er dus een schuldige was, was het een op Duitse leest geschoeide Centrale bank beleid, speculatie van Noord-West-Europese banken, een Noord-West Europese industrie die in het zuiden markten zocht op basis van krediet, een vrije markt zonder bescherming van de plaatselijke economie en een enorm besparingsbeleid op vlak van de Duitse (en Benelux) lonen dat de Zuiderse competitiviteit volledig ondergroef en hun economie ruïneerde. Die situatie heeft ervoor gezorgd dat dat Portugal, Ierland en Griekenland uiteindelijk speelbal werden van gokkende speculanten en ze hulp moesten vragen aan de Europese instellingen om hun staatsschuld te kunnen blijven afbetalen.



Over die 'hulp' zelf vallen twee belangrijke dingen te zeggen. Ten eerst gaat het niet om hulp aan die landen, maar is het Europese geld bedoeld om de schulden af te betalen aan Franse en Duitse banken die geïnvesteerd hadden in die landen. Geld van Noord-Europa gaat dus via Zuid-Europa naar Noord-Europese banken, Zuid-Europa ziet daar niets van; eigenlijk zou het duidelijker zijn moest Duitsland dat geld direct moeten geven aan die Duitse banken, maar dat krijgt Merkel natuurlijk moeilijker verkocht aan haar eigen kiezers en kan de media de schuld niet geven aan die 'corrupte, luie' Zuid-Europeanen. Als Zuid-Europa dan al niets van die hulp ziet, ze moet ze wel cash betalen; enerzijds via rentes die 4 keer hoger liggen dan die die door de ECB aan de banken geleend worden, anderzijds door het volledig verdwijnen van elke schijn van democratie in deze landen. Het bestuur wordt, als ware het een kolonie, doorgegeven aan het beruchte IMF en de ECB; weg volkssoevereiniteit, weg inspraak van de bevolking. De EU organiseert er een sociale oorlog zonder voorgaande die de bevolking tot armoede degradeert. In Griekenland zijn er ondertussen al tientallen gevallen bekend van leerlingen die flauw vallen op school door ondervoeding, en dat in de bakermat van de Europese "beschaving".



Het besparingsbeleid dat de EU vandaag oplegt zal de problemen bovendien enkel nog verergeren. Het zal de tegenstellingen binnen de EU verder opdrijven, en zal een uiteindelijke ineenstorting van de Eurozone onvermijdelijk maken. Wat mij verbaast en verontrust, zowel onder jongeren als onder de hele bevolking, is dat er vandaag slechts 2 strekkingen gezien worden, ofwel onkritisch 'pro-europa', ofwel uitgespuwd reactionair euroscepticisme. Ik behoor tot geen enkel van de twee strekkingen. Ik ben een groot tegenstander van de EU zoals we die nu kennen, ik ben ook geen voorstander voor dit kadaver 'sociaal te hervormen', voor mij moet het verdwijnen. Maar ik ben ook geen nationalistische euroscepticus.

Een unie kan enkel bestaan op basis van solidariteit en gemeenschappelijke identiteit. Een Europese unie in het belang van de meerderheid kan enkel bestaan wanneer deze net NIET op een vrije interne markt gebaseerd is, maar op een democratisch beheerde economie op Europese schaal, die rekening houdt met de verschillende ontwikkelingen, en op basis daarvan een sociaal redistributief beleid op Europese schaal kan voeren dat daarop inspeelt. Dat is natuurlijk vandaag iets dat heel utopisch klinkt. Een eerste stap in die richting is sowieso het streven naar een eengemaakte Europese sociale strijd voor onze gemeenschappelijke sociale rechten. En hoewel de sociale strijd in eerste plaats lokaal gevoerd dient te worden, een goede stap in die richting lijkt mij te streven naar de opbouw van een eerste Europese Algemene staking tegen het huidige besparingsbeleid.